Wanneer er kinderen bij een uitvaart zijn maakt dit het vaak net iets luchtiger. Ze hebben een andere kijk op dingen, stellen andere vragen en gaan anders met de situatie om. Dit heb ik afgelopen week aan den lijve ondervonden, toen de kinderen een lichtje voor oma wilden aansteken.
Een lichtje voor oma
We hadden samen bedacht dat het mooi zou zijn als de kleinkinderen van oma een kaarsje voor haar zouden aansteken tijdens de dienst. Dat vonden de kinderen zelf ook erg mooi: een lichtje voor oma aansteken, dat wilden ze graag doen. Zo gezegd zo gedaan.
Best spannend…
Op voorhand had ik de kinderen meegenomen naar de aula om ze daar een beetje wegwijs te maken. Hier staan de kaarsjes, dit is het aansteekkaarsje enz. Tijdens de dienst nodigde ik de kinderen uit om naar voren te komen en zag aan hun gezichten dat ze het toch best wel spannend vonden…
Hoge nood..
Ondanks dat het dus best spannend was, ging het hartstikke goed. Het eerste kaarsje ging aan en het tweede ook zonder problemen. Maar toen was het laatste lichtje voor oma aan de beurt… Het kleinkind kreeg last van hoge nood en bedacht zich dus ineens dat ze moest plassen. Ze rende de aula uit met de woorden; “ik moet plassen”.
Plassen als de brandweer
Hier stond ik dan. De aansteek kaars in mijn hand en heel veel mensen die mij aankeken. Aan mij de taak dit op te lossen. Ik kon er op dat moment iets luchtigs van maken: “tja als je moet plassen dan moet je plassen”.
Toch kreeg ik het stiekem wel een beetje warm. Maar al snel bleek dat dit kleinkind kan plassen als de brandweer. Ze plaste namelijk net zo snel als dat ze weg was gerend. We konden het ritueel afmaken en zo werd ook het derde lichtje voor oma aangestoken.
