Het leven is een Keesje…
Daar staan jullie dan
Aan de kant van de zee
Te kijken
Te luisteren
Naar de wind
De golven
Daar ga ik dan
Dansend
Met het blauwe water
Mee
Even voorstellen
Wij zijn Joep, Nina, Guus, Lieke en Heleen, vandaag precies 1 jaar geleden, is Kees, onze liefste papa en man overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker.
Het verhaal van Kees: “Het leven is een Keesje
We willen graag het verhaal van Kees en 
“ Het leven is een Keesje” met jullie delen.
Op 11 januari 2019 kreeg Kees de diagnose alvleesklierkanker.
Op de dag dat hij een scan had laten maken, kreeg hij te horen dat het goed fout was.
Kees was gewoon op de fiets naar het ziekenhuis gegaan, hij wilde nog niet aan het ergste denken.
Heleen was niet in de buurt en gelukkig kon Nina op tijd in het ziekenhuis zijn, zodat hij niet alleen was.
Het bericht wat de arts op dat moment vertelde, bleek het slechtste scenario.
Ver gevorderd stadium
De tumor in zijn alvleesklier was in een ver gevorderd stadium en er waren metastasen in zijn lever gevonden.
Dat betekende dat een operatie niet meer mogelijk zou zijn.
Een palliatieve behandeling met chemo zou hem mogelijk wat verlenging van leven kunnen opleveren. Een enorme schok voor ons allemaal!
Nina en Kees hadden een plannetje bedacht; ze zouden het geheim houden. Wat niet weet, wat niet deert toch?
Dit ging natuurlijk niet en dezelfde avond was al het hele gezin bij elkaar, samen met de broers en zussen van Kees.
Wat een groot verdriet!
Vloggen
Kees wist direct wat dit betekende. Zijn moeder was namelijk ook gestorven aan alvleesklierkanker en hij realiseerde zich daarom meteen dat het om maanden zou gaan, niet om jaren.
De dood had zich aangekondigd en Kees had veel vrienden, familie en collega’s die hij graag op de hoogte wilde houden van zijn ziekteproces.
Zo begon hij met vloggen.
Lieke, de jongste van de vier, leerde Kees de basics van het vloggen. Met zijn bevlogenheid, humor en kwetsbaarheid wist hij zijn ziekteproces op zijn eigen manier te vertellen en vast te leggen.
Resterende tijd samen doorbrengen
Als gezin waren we vaak bij elkaar. Dat was wat Kees wilde: samen met zijn 
kinderen en zijn meisje Heleen de resterende tijd zo fijn mogelijk doorbrengen.
Het voelde alsof we allemaal weer even thuis woonden.
Naast het verdriet, konden we ontzettend lachen en Kees kon daar zo van genieten.
Geen traditionele uitvaart
Kees betrok ons direct bij zijn visie over dood gaan en afscheid nemen.
Al in het begin sprak Kees over euthanasie en vertelde hij ons dat hij liever geen traditionele uitvaart wilde, hij wilde namelijk zelf afscheid kunnen nemen en een ieder zelf kunnen bedanken voor hetgeen wat er tegen hem gezegd werd.
De basis voor “Het leven is een Keesje”
Kees had nog een wens: met het gezin naar het strandhotel op Terschelling.
Hier is de basis gelegd voor “ Het leven is een Keesje” , zijn afscheidsfeest.
Na het fantastische weekend aan het strand, is Kees vol positiviteit gestart met de chemo, wie weet zou hij de zomer halen.
Goede zorg tijdens palliatieve fase
Echter werd die gedachte steeds minder realistisch. Er volgde namelijk een pittige fase van behandelingen, chemo, puncties, drains en sondevoeding, ziekenhuis opnames en ziek zijn.
Wat waren wij blij met de dagelijkse deskundige zorg van Buurtzorg!
En ook met de begeleiding vanuit de afdeling oncologie van het ADRZ: ze waren altijd bereikbaar, ook in de nacht. Ze zorgden voor een extra bed voor Heleen tijdens de ziekenhuisopname van Kees. Allemaal lieve verpleegkundigen en bevlogen artsen. Kortom alles werd nog ingezet in deze palliatieve fase.
De laatste fase
Op 1 april hoorden we dat de chemo niet hetgeen had gedaan waar we zo op gehoopt hadden. De behandeling werd gestaakt en Kees en wij gingen de laatste fase in… Geen chemo’s meer maar zoveel mogelijk nog samen zijn.
Iedereen welkom
Vanaf het begin was iedereen welkom! Twee keer per dag bezoek. Er werden heel veel cappuccino’s gemaakt, soepjes bereid en gesmuld van tompoezen en broodjes met brie.
Hulptroepen
Nu de laatste fase aanbrak, werden er hulptroepen ingevlogen. Vrienden en familie kwamen klussen, er werden maaltijden verzorgd en bezorgd en Kees maakte plannen om alles goed achter te laten.
De keuken, de tuin, de schuur, ze werden allemaal opgeruimd en waar het kon, hielp Kees mee.
In Zweden hebben ze daar een naam voor: döstädning Het betekent: opruimen voor je doodgaat. Door de erfstukken te scheiden van de rommel, orden je ook de waardevolle herinneringen. Iedereen werd ingezet.
Van gezin tot familiebedrijf
Ondertussen hadden alle kinderen vrij genomen 
om het feest naar voren te halen. De uitnodiging werd ontworpen, de lijst met familie en vrienden werd gemaakt, de locatie aan het strand werd vastgelegd, de banners werden besteld en het programma kreeg steeds meer vorm. We hadden anderhalve week om alles te regelen en zo veranderde het gezin al snel in een familiebedrijf.
Kees maakte de keuzes
Er werd over van alles overlegd. Gelukkig was er één iemand in het gezin die het laatste woord had. Nadat er naar ieders argument geluisterd werd, maakte Kees uiteindelijk de keuzes.
“Het leven is een Keesje” werd een feit
Op 11 april was “ Het leven is een Keesje” een feit!
Op een zonnige dag in strandrestaurant De Dam in Vrouwenpolder, 
kwamen 150 lieve mensen bij elkaar om samen met Kees te proosten, terug te blikken, stil te staan en om mooie herinneringen te maken.
Het was voor iedereen een dag om nooit meer te vergeten. Er werd gelachen en gehuild en voor we het wisten werd Kees uitgezwaaid door alle lieve mensen op de muziek van Racoon “ the fun we had “
Een afscheid op de meest persoonlijke manier
Kees heeft op de meest persoonlijke en intieme manier afscheid genomen van zijn vrienden en familie. Samen met hen heeft hij geluisterd naar prachtige muziek, mooie woorden, grappige filmpjes en vakantie karaoke.
De Dam zorgde voor lekkere hapjes en heerlijke drankjes en zo heeft Kees op zijn manier afscheid genomen van ieder die hem lief had.
Overleden op 21 mei 2019
Op 21 mei 2019 is Kees overleden in het bijzijn van zijn allerliefste kinderen, Joep, Nina, Guus en Lieke en zijn meisje Heleen.
Kees was dankbaar voor alle lieve mensen om zich heen!
“Laat het leven een Keesje zijn.”
